Dusk
by H.H. Munro (SAKI)
Norman Gortsby sat on a bench in the Park, with his back to a strip of bush-planted sward, fenced by the park railings, and the Row fronting him across a wide stretch of carriage drive. Hyde Park Corner, with its rattle and hoot of traffic, lay immediately to his right. It was some thirty minutes past six on an early March evening, and dusk had fallen heavily over the scene, dusk mitigated by some faint moonlight and many street lamps. There was a wide emptiness over road and sidewalk, and yet there were many unconsidered figures moving silently through the half-light, or dotted unobtrusively on bench and chair, scarcely to be distinguished from the shadowed gloom in which they sat.
شفق
نورمن گورتسبای روی نیمکتی در پارک نشسته بود.هاید پارک کرنر با همهمه های رفت و آمدی بی هیچ واسطه ای سمت راست او قرار گرفت.ساعت حدود ۶:۳۰ دقیق عصر یکی از اولین روزهای ماه مارس بود و شفق با نور خفیف ماه و تعدادی لامپ های خیابانی به پهنه افق دامن گسترانیده بود.علیرغم وجود افرادی که به آرامی از راهروهای نیمه روشن عبور می کردند و یا بر روی صندلی ها می نشستند سکوتی خاص بر خیابان و پیاده روها حکمفرما بود.این منظره موافق طبع و احساسات گورتسبای بود و او را ارضا می نمود.طبق نظر او شفق زمان شکست خورده ها بود.
مترجم: علیرضا امیری
[box type=”info” align=”aligncenter” class=”” width=””]
